Özledin, ağladın, güldün, şarkılar söyledin, şiirler yazdın. Peki, o ne yaptı? deme. Herkes kendinden sorumludur aşkta.
Gözünü açıyorsun “doğdu” diyorlar. Gözünü kapatıyorsun “öldü” diyorlar. İşte bu göz kırpışa “ömür” diyorlar.
Nerede sözler, nerede yüreğim. Ben de sevdim, sevmedim bilenim. Ver elini sonsuza, al beni dünyadan. Kalmadı sevenim!
“Üzgünüm” diye başlayan bir cümle duyarsanız şayet, hazır olun! Cümlenin sonunda üzgün olan tek kişi siz olacaksınız.
Seni özlemek acı çekmekse o acıyı severek çekiyorum, seni sevmek günahsa hiç çekinmeden günaha giriyorum, sana tutkun olmak ölmekse al sana canımı veriyorum.
Gerçek aşk şans oyunları gibi… Hayali bile mutlu edebiliyor insanı; fakat tutturabilene ‘aşk’ olsun. Cemal Safi. Bırak, olumlu bedenlerde olumsuz aşk arama.
Gülmek için mutlu olmayı bekleme, belki de mutluluk gülüşünde saklıdır. Sakın ağlama gel ki bir yerlerde senin bir tek gülüşün için yaşayan biri vardır.
Eğer beni bu sokakta, bu semtte, bu şehirde bulamazsan sevgilim bil ki ben, gözlerinin daldığı yerdeyim.
Dağlarda çiçek solduğu zaman, göklerde bulut olduğu zaman, yağmurlar sel gibi aktığı zaman, anla ki bir tanem ben geliyorum!
Gülmek için mutlu olmayı bekleme, belki de mutluluk gülüşünde saklıdır. Sakın ağlama gel ki bir yerlerde senin bir tek gülüşün için yaşayan biri vardır.
Ya Rab bana cism ü cân gerekmez, cânân yoğ ise cihân gerekmez.
Öyle bir tutkuydu ki benimkisi, seni her gördüğümde kalbim yerinden çıkacak gibi oluyordu. Öyle sevdim ki seni ne vazgeçebildim ne de devam edebildim.
Eğer bir gün ağlaman gerekirse başını dik tut ki: gözyaşların seni ağlatan kişi kadar alçalmasın…
Beni candan usandırdı cefâdan yâr usanmaz mı? Felekler yandı âhımdan murâdım şem’i yanmaz mı?
Hadi git gidebildiğin kadar uzaklara, hadi at atabildiğin en güzel yalanı bana, nefretim bulacak seni sonunda.
Uzak kaldım senden uzak, yaklaşamıyorum yanına her yer tuzak, kalbine inanmıyorum, artık yalan gözlerine bakamıyorum eskisi gibi, her şeyin bir tuzak olmuş, hayat benim için oyun olmuş, sayende bunu da öğrendim.
Bilirim gidenlerle ölünmez ama kalanlarla da yaşanmıyor. Artık son bir dalga beklerim alıp beni de götürsün diye.
Hasretim senelere dönse de ne aşkına bedduam ne de sana kinim var, bin bir dert çektirsen de seni mahşere kadar sevmeye yeminim var.
Bu masalar boş kalmaz gidenin yeri dolar. Bu vazolara bir şey olmaz yalnız çiçekler solar.
Aşk acısı taşımayan yürek; ya deliye aittir, ya ölüye.
Tek tesellim kadehler başka bir şey istemez sarhoş etsin yeter ki rakı şarap fark etmez…
Ne zaman sağır ressam kristal bir zemin üzerine düşen yağmur damlasının sesini çizerse seni o zaman unutacağım.
Ne kadınlar sevdim zaten yoktular. Böyle bir sevmek görülmemiştir. Hayır, sanmayın ki beni unuttular. Hala ara sıra mektupları gelir. Gerçek değildiler birer umuttular. Eski bir şarkı belki bir şiir.
Seni sonbahar rüzgârlarına bırakıyorum yaktığım canımı yeniden hayata hazırlıyorum sensiz yaşamak hayata yeniden başlamak istiyorum.
Allah’ım canımı bir sonbahar günü al ki, o vefasız getirecek bir gül bile bulamasın…
AŞK; bilmektir ey sevgili! Bir tek yâri bilmek, onu candan daha aziz bilmektir. Ondan gayrı bildiklerinin hiçbir şey olduğunu, dünyanın onunla mana bulduğunu bilmektir.
Ne kolumda kelepçe, ne yanımda gardiyan, ne gönlümde zulüm, ne ensemde ölüm, o gün yalnızca sen olacaksın gülüm!
